Het ontstaan van Grensgevallen

Als intern begeleider en coördinator sociale veiligheid op een VMBO school, hoorde ik veel ervaringen van leerlingen:

'Ze zeiden dat ik niet zo flauw moest doen omdat het niet zo erg was.'


'Het pesten stopte, maar vanaf die tijd werd ik compleet genegeerd.' 


'De leraar zei dat ie erop zou letten, en dat was het dan.'

‘Ik kreeg altijd de schuld, ook als ik het niet gedaan had.’

Ik merkte op dat:

• veel docenten zich afvragen hoe ze kunnen ingrijpen bij pesten, als ze er zelf niet bij zijn geweest.
• leerlingen boos worden en in de verdediging of aanval gaan zodra ze worden aangesproken op pestgedrag.
• heel weinig ouders hun kind herkennen als pester. Omdat ze een andere kant van het verhaal kennen, of omdat ze thuis een ander kind zien.
• het slachtoffer zijn vertrouwen in de volwassene (en zichzelf) verliest en zich verder terug trekt.
• er een taboe is ontstaan op het begrip pesten. Niemand wil een pester zijn. Iedereen kent de verhalen met slechte afloop.
• het verschil tussen plagen en pesten wordt ingezet als discussiepunt en zorgt voor verwarring. Het maakt leerlingen onzeker.